Co warto wiedzieć o podstawowej opiece zdrowotnej?

Zakłady podstawowej opieki zdrowotnej zapewniają leczenie oraz profilaktykę. Usługi te są nieodpłatne dla osób ubezpieczonych, w przypadku, gdy dany zakład ma podpisany kontrakt z Narodowym Funduszem Zdrowia. Świadczenia takiego zakładu wykonywane są w ramach działań m.in. lekarza rodzinnego.

Każdy z pacjentów wybiera swojego lekarza rodzinnego, pielęgniarkę, a w przypadku kobiet również położną podstawowej opieki zdrowotnej. Aby wybrać lekarza rodzinnego należy wypełnić deklarację wyboru, można to uczynić za pośrednictwem stron internetowych Narodowego Funduszu Zdrowia oraz w placówkach zakładów podstawowej opieki zdrowotnej. Deklaracja pozostaje ważna aż do decyzji pacjenta o zmianie lekarza rodzinnego.

Przy dokonaniu wyboru lekarza bez znaczenia jest miejsce zamieszkania pacjenta. Aktualnie nie obowiązuje rejonizacja do lekarza, co oznacza, że świadczeniodawca (zakład POZ) nie może odmówić zapisania pacjenta, powołując się jedynie na miejsce jego zamieszkania. Należy jednak pamiętać, że za wyborem pobliskiego świadczeniodawcy przemawiają względy praktyczne, takie jak łatwość i czas uzyskania pomocy medycznej.

Zobacz: Czy szpital ma prawo odmówić przyjęcia pacjenta?

Zakłady podstawowej opieki zdrowotnej muszą zapewniać właściwą dostępność do świadczeń oraz zagwarantować odpowiednią jakość wykonywanych usług. Ze względu na te obowiązki możliwa jest odmowa zapisania pacjenta do konkretnego lekarza rodzinnego, jeżeli jest do niego zapisanych 2750 osób.

Zakłady podstawowej pomocy społecznej świadczą swoje usługi od 8 do 18 od poniedziałku do piątku, z wyjątkiem dni ustawowo wolnych od pracy. Po godzinie 18 oraz w dni wolne pacjenci powinni szukać pomocy na własną rękę – lekarz nie ma obowiązku wskazania pacjentowi miejsca, w które ma się udać po pomoc. Pacjent dowolnie wybiera sobie placówkę, a lekarz jest zobowiązany do wywieszenia widocznej informacji zawierającej adresy oraz numery telefonów placówek świadczących pomoc medyczną w nocy i święta.

W sytuacji, gdy konieczne jest natychmiastowe podjęcie leczenia oraz w potrzebie zachowania ciągłości leczenia, lekarz rodzinny może zapewnić pacjentowi transport sanitarny. Bezpłatny transport przysługuje pacjentowi z dysfunkcją poruszania się, tylko na trasie do najbliższej, odpowiedniej placówki. Inni pacjenci płacą za taki transport.

Przy spełnieniu pewnych warunków możliwe jest sfinansowanie 40 proc. kosztu transportu przez NFZ. Te warunki to posiadanie przez pacjenta zlecenia na transport wystawianego przez lekarza ubezpieczenia zdrowotnego, wymóg pomocy osoby trzeciej lub użycie odpowiedniego środka transportu oraz cierpienie na jedną z chorób wymienionych w przepisach. 

Zobacz serwis: Prawa konsumenta