Plan urlopów na 2015 r.

Wskazane przepisy prawne nie precyzują, jaki okres powinien obejmować plan urlopów. Może on więc dotyczyć okresu rocznego (rozwiązanie praktykowane najczęściej), półrocznego czy nawet kwartalnego.

Czy plan urlopów jest wiążący?

Oficjalny, tzn. zaakceptowany przez pracodawcę, plan urlopów powinien być dostępny dla pracowników. Pracodawca powinien podać go do wiadomości zatrudnionych. Może to nastąpić np. poprzez: przesłanie ostatecznej wersji terminów urlopów na firmową pocztę mailową, wywieszenie na tablicy ogłoszeń czy wewnętrznym portalu internetowym. Jakiekolwiek zmiany w tym dokumencie (przesunięcia terminów) powinny być wskazane w ten sam sposób. Zmiana terminu urlopu wypoczynkowego może wynikać z:

1. wniosku pracownika (z uwagi na ważne przyczyny, np. konieczność opieki nad dzieckiem);
2. szczególnych potrzeb pracodawcy (jeżeli nieobecność pracownika spowodowałaby poważne zakłócenia w toku pracy);
3. powodów niezależnych ani od pracownika ani od pracodawcy:

• niezdolności do pracy z powodu choroby,
• odosobnienia w związku z chorobą zakaźną,
• powołania na ćwiczenia wojskowe albo na przeszkolenie wojskowe na czas do 3 miesięcy,
• urlopu macierzyńskiego.

Ogłoszony plan urlopów ma charakter wiążący (dla pracodawcy i pracowników).

Zobacz również: Dni wolne od pracy w 2015 roku

Plan urlopów a wniosek urlopowy

Warto jednak pamiętać, że samo sporządzenie planu urlopów nie jest równoznaczne z uprawnieniem pracownika do rozpoczęcia urlopu w uprzednio wskazanym terminie. Zdaniem Sądu Najwyższego, konieczne jest również wyrażenie zgody przez pracodawcę, aby pracownik wykorzystał przysługujący urlop w konkretnym terminie. Może to nastąpić choćby poprzez wydanie karty urlopowej zatrudnionego. Na takim stanowisku sąd stanął m.in. w wyroku z dnia 5 września 1979 r., sygn. I PRN 82/79. Zgodnie z powyższym wymagany jest, obok planu urlopów, także wniosek.

Polecamy serwis: Prawo pracy

Podstawa prawna:

Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz.U. 1974 nr 24 poz. 141 ze zm.).

Wyrok SN z dnia 5 września 1979 r., sygn. I PRN 82/79.

Wyrok SN z dnia 20 sierpnia 2001 r., sygn. I PKN 590/00.