Uporczywe nękanie oraz kradzież tożsamości podlegają wysokiej sankcji

Stalking to stosunkowo nowe przestępstwo przewidziane w polskim porządku normatywnym.

Wzmiankowany czyn niedozwolony polegający na uporczywym nękaniu lub kradzieży tożsamości został wprowadzony do polskiego Kodeksu karnego w dniu 6 czerwca 2011 r. (na mocy ustawy z dnia 25 lutego 2011 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny, Dz. U. nr 72 poz. 381). Stalking pozostaje szczególnie istotnym przestępstwem popełnianym z wykorzystaniem Internetu. To właśnie bowiem Internet stwarza ogromne spectrum możliwości w przedmiocie czy to uporczywego nękania poszczególnych osób, czy też podszywania się pod daną osobę.

Polecamy: Przeciwdziałanie praniu pieniędzy oraz finansowaniu terroryzmu - nowa procedura

Na wstępie należy wskazać, że zgodnie z art. 190a § 1 ustawy kodeksy karny z dnia 6 czerwca 1997 r. (Dz. U. Nr 88, poz. 553; tekst jednolity z dnia 30 października 2017 r., Dz. U. poz. 2204, dalej jako k.k.), kto przez uporczywe nękanie innej osoby lub osoby jej najbliższej wzbudza u niej uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia lub istotnie narusza jej prywatność podlega karze pozbawienia wolności do lat trzech. W przepisie tym niezwykle istotne pozostaje zdefiniowane w okolicznościach danej sprawy takich sformułowań jak „uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia”. Warto bowiem wskazać, że „art. 190a § 1 k.k. posługuje się zarówno kryterium subiektywnym w postaci poczucia zagrożenia, oznaczającego wewnętrzny odbiór, odczucie lęku i osaczenia osoby doświadczanej nękaniem, jak i obiektywnym, wskazując na to, iż poczucie zagrożenia musi być uzasadnione okolicznościami. Subiektywne odczuwanie zagrożenia przez osobę należy konfrontować z wiedzą, doświadczeniem i psychologią reakcji ogółu społeczeństwa, obiektywizować poprzez poczucie zagrożenia w danych okolicznościach, jakie towarzyszyłoby przeciętnemu człowiekowi, o ile oczywiście działania sprawcy nie zmaterializowały się w konkretnym skutku” (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 marca 2017 r., w sprawie o sygn.. akt IV KK 413/16). Na gruncie powyższej sprawy Sąd Najwyższy zaznaczył, iż „działania sprowadzające się do obserwacji, filmowania i fotografowania pokrzywdzonych spoza ich posesji, zamykające się w sferze tylko prywatnego dokumentowania, nieużywane do ściągnięcia na pokrzywdzonych jakiegokolwiek wymiernego zagrożenia, nie wypełniają znamienia poczucia zagrożenia z art. 190a § 1 k.k.. Mogą jednak stanowić istotne naruszenie prywatności”.