Nabycie własności nieruchomości bez zachowania formy aktu notarialnego

Umowa sprzedaży nieruchomości dla swojej ważności wymaga formy aktu notarialnego – zarówno dla oświadczenia sprzedającego o przeniesieniu prawa własności, jak również dla oświadczenia kupującego o przyjęciu tego prawa.

Brak formy aktu notarialnego powoduje nieważność czynności zgodnie z art. 73 § 2 Kodeksu cywilnego, który stanowi, że jeżeli ustawa zastrzega dla czynności prawnej inną formę szczególną czynność dokonana bez zachowania tej formy jest nieważna. Innymi słowy, umowa sprzedaży nieruchomości zawarta w każdej innej formie niż forma aktu notarialnego, która jest formą szczególną, powoduje, że umowa jest nieważna (nie odnosi żadnego skutku prawnego), w związku z czym przeniesienie własności nie następuje.

Na marginesie rozważań należy zwrócić uwagę na orzeczenie Sądu Najwyższego, który zważył iż ważna jest natomiast umowa zawarta za granicą, dotycząca przeniesienia własności nieruchomości położonej w Polsce, gdy czyni ona zadość formie przewidzianej dla takiej umowy prawem miejsca jej dokonania (postanowienie SN z dnia 8 stycznia 2004 r., I CK 39/03, OSNCP 2005, nr 2, poz. 33).

Jeżeli umowa sprzedaży przenosząca prawo własności nieruchomości została już w sposób wadliwy zawarta tj. bez zachowania formy aktu notarialnego, jedynym sposobem naprawy tej sytuacji, jest „ponowne” zawarcie takiej umowy, tym razem w formie aktu notarialnego. Jeżeli kwota za nieruchomość została już zapłacona w związku z zawarciem nieważnej umowy sprzedaży, w nowej umowie w formie aktu notarialnego, notariusz zawrze oświadczenie, iż kwota została już zapłacona. W przypadku niemożności zawarcia „ponownej” umowy sprzedaży, nabycie własności może nastąpić w skutek zasiedzenia.

Zobacz również: Zasiedzenie nieruchomości przez spadkobiercę

Zasiedzenie jest to sposób nabycia określonego prawa, w tym przypadku prawa własności nieruchomości, wobec upływu czasu. Na skutek zasiedzenia, które następuje ex lege, dotychczasowy uprawniony traci swoje prawo, a nabywca uzyskuje je niezależnie od niego. Zgodnie z art. 172 Kodeksu cywilnego „posiadacz nieruchomości nie będący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze. Po upływie lat trzydziestu posiadacz nieruchomości nabywa jej własność, choćby uzyskał posiadanie w złej wierze”.

Przesłanką niezbędną do nabycia prawa własności rzeczy jest posiadanie samoistne. Zgodnie z art. 336 Kodeksu cywilnego posiadaczem samoistnym rzeczy jest ten, kto postępuje z rzeczą jak właściciel. O posiadaniu samoistnym świadczą okoliczności dostrzegalne dla innych osób, wyrażając tym samym wolę wykonywania względem niej prawa własności (wyrok SN z dnia 19 grudnia 2000 r. V CKN 164/00; postanowienie SN z dnia 28 lutego 2002 r. III CKN 891/00).