Naczelne zasady wymiaru sprawiedliwości

Zasada sądowego wymiaru sprawiedliwości, czyli tak zwane prawo do sądu, zapewnienia każdemu człowiekowi uprawnienia do przedstawienia swojej sprawy przed sądami.

Prawo strony do rzetelnego postępowania zostaje zrealizowane wtedy, gdy sąd wykonuje wszelkie czynności należące do jego kompetencji zgodnie z prawem.

Zasada ta zobowiązuje również strony i uczestników postępowania do takiego działania, które polega na nienadużywaniu praw procesowych.

Z zasady rzetelnego postępowania można wyprowadzić nakaz rozpoznawania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki, czyli w rozsądnym terminie.

Zobacz także: Zasady postępowania cywilnego

Zgodnie z zasadą niezależności sądy są władzą odrębną i niezależną od innych władz natomiast sędziowie w sprawach swego urzędu są niezawiśli i podlegają tylko Konstytucji oraz ustawom.

Gwarancjami niezawisłość sędziowskiej jest przede wszystkim:

• nieusuwalności z urzędu,;

• nieprzenoszalności;

• immunitet sędziowski;

• zakaz dodatkowego zatrudnienia;

• zakaz prowadzenia określonej działalności publicznej.

Zgodnie z tą zasadą Sąd Najwyższy sprawuje nadzór nad działalnością sądów powszechnych i wojskowych w zakresie orzekania.

Polega na tym, że co do zasady sędzia nie orzeka w żadnej sprawie sam, lecz w składzie kilkuosobowym.

Zasada nakładającą obowiązek udziału ławników w postępowaniu cywilnym w I instancji. Ławnik to niezawodowy członek składu orzekającego, stanowiący czynnik społeczny w toku rozpoznawania sprawy.

Zgodnie z postanowieniami Konstytucji w Polsce postępowanie jest obowiązuj zasada dwuinstancyjności.

W związku z tym sprawa rozpatrzona i rozstrzygnięta przez sąd I instancji może być, w wyniku wniesienia środka odwoławczego, ponownie rozpoznana przez sąd II instancji.

Zgodnie z postanowieniami tej zasady, każdy ma prawo do jawnego rozpatrzenia sprawy, a
wyrok ogłaszany jest publicznie.

Zobacz również serwis: Pozwy