Gwarancja a uprawnienia z tytułu niezgodności towaru z umową

W przypadku otrzymania towaru niezgodnego z umową kupującemu przysługują wskazane w przepisach uprawnienia. Materię tę reguluje Ustawa z dnia 27 lipca 2002 r. o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej oraz o zmianie Kodeksu cywilnego.

Należy jednak podkreślić, że prezentowane poniżej przepisy będą dotyczyć wyłącznie sytuacji, w której sprzedającym jest osoba dokonująca sprzedaży w zakresie działalności swojego przedsiębiorstwa, przedmiotem transakcji jest rzecz ruchoma, a ponadto nabywa ją osoba fizyczna w celu niezwiązanym z działalnością zawodową lub gospodarczą – czyli konsument. Wszystkie te warunki muszą być spełnione łącznie. Nie możemy więc powoływać się na przepisy wskazanej ustawy, gdy:

• przedmiotem sprzedaży nie jest rzecz ruchoma a np. nieruchomość,
• kupujący nie jest osobą fizyczną (jest osobą prawną, przykładowo spółką kapitałową, fundacją, bądź jednostką organizacyjną niebędącą osoba prawną, której ustawa przyznaje zdolność prawną, - jako przykład wskazać można osobową spółkę handlową, wspólnotę mieszkaniową),
• kupujący jest osobą fizyczną, ale nabywa rzecz w celu związanym z działalnością zawodową lub gospodarczą,
• sprzedaż nie jest dokonywana w zakresie działalności przedsiębiorstwa.

Oprócz sprzedaży, ustawę stosuje się także do umowy dostawy, umowy komisu oraz odpowiednio do umowy o dzieło.

Zobacz również: Czym jest umowa o dzieło

W zakresie sprzedaży konsumenckiej nie znajdą zastosowania przepisy o rękojmi za wady i gwarancji jakości uregulowane w Kodeksie cywilnym (art. 556 – 581).

Niezgodność towaru z umową

Pojęcie niezgodności towaru z umową nie zostało wprost zdefiniowane przez ustawodawcę, a jedynie przybliżone w odniesieniu do trzech sytuacji:

1.Jeżeli właściwości towaru podlegały indywidualnemu uzgodnieniu, wówczas domniemywa się, że towar jest zgodny z umową, jeżeli:
a) odpowiada podanemu przez sprzedawcę opisowi lub ma cechy okazanej kupującemu próbki albo wzoru,
b) gdy nadaje się do celu określonego przez kupującego (cel nie ma jednak znaczenia, gdy sprzedawca zgłosił zastrzeżenia co do określonego przeznaczenia towaru).

2.Jeżeli właściwości towaru konsumpcyjnego nie podlegały indywidualnemu uzgodnieniu, wówczas domniemywa się, że towar jest zgodny z umową, gdy:
a) nadaje się do celu, do jakiego dany towar jest zwykle używany,
b) posiada właściwości odpowiadające właściwościom cechującym towar tego rodzaju,
c) odpowiada oczekiwaniom dotyczącym towaru tego rodzaju, opartym na składanych publicznie zapewnieniach sprzedawcy (a także zapewnieniach osób wskazanych w art. 4 ust. 3 i 4 ustawy); w szczególności dotyczy to zapewnień wyrażonych w oznakowaniu towaru lub reklamie, odnoszących się do jego właściwości. Sprzedawca nie jest związany zapewnieniami, jeżeli wykaże, że ich nie znał, oceniając rozsądnie – nie mógł ich znać albo nie mogły mieć one wpływu na decyzję kupującego o zawarciu umowy albo sprostowano ich treść przed zawarciem umowy.

Zobacz również serwis: Prawa konsumenta