Najem okazjonalny – eksmisja lokatora

Najem okazjonalny

Zgodnie z treścią art. 19a przytoczonej ustawy, umowa najmu okazjonalnego dotyczy lokalu służącego zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych, którego właściciel, będący osobą fizyczną, nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie wynajmowania lokali, zawarta jest na czas oznaczony, nie dłuższy niż 10 lat.

Eksmisja

Ustawodawca przyznaje właścicielowi lokalu prawo do eksmisji lokatorów, którzy nadużywają swoich praw. W odniesieniu do tradycyjnego najmu jest to procedura dużo łatwiejsza i szybsza. Zgodnie z definicją słownika języka polskiego eksmisja to usunięcie kogoś z zajmowanego lokalu lub z nieruchomości na mocy decyzji władz administracyjnych lub wyroku sądowego.

Zakończenie stosunku najmu

Pierwszą czynnością, jakiej musi dokonać właściciel jest skuteczne wypowiedzenie, zawartej w formie pisemnej, umowy najmu okazjonalnego. Nie ma tego obowiązku, w sytuacji gdy umowa uległa skutecznemu rozwiązaniu, np. na skutek upływu okresu czasu, na jaki została zawarta. Gdy lokator nie opuści mieszkania i nie opróżni go, właściciel jest uprawniony do podjęcia kolejnych kroków.

Zobacz również: Najem okazjonalny odmianą najmu tradycyjnego

Żądanie udostępnienia lokalu

By skutecznie eksmitować lokatorów musi zwrócić się do nich z pisemnym żądaniem udostępnienia lokalu. Żądanie wymaga formy pisemnej z urzędowo poświadczonym podpisem właściciela (dla spełnienia tego kryterium wystarczy by podpisanie pisma nastąpiło w obecności notariusza). Treść żądania powinna obejmować oznaczenie stron rozwiązanej już umowy, wskazanie samej umowy wraz z przyczyną ustania stosunku najmu oraz terminu, w którym najemca i osoby z nim zamieszkujące mają opróżnić lokal. Termin ten nie może być krótszy niż 7 dni.

Wniosek o nadanie klauzuli wykonalności

Bezskuteczny upływ wskazanego terminu rodzi po stronie właściciela uprawnienie do złożenia wniosku o nadanie klauzuli wykonalności aktowi notarialnemu. Stanowi on obligatoryjny element zawieranej umowy najmu okazjonalnego. Swoją treścią obejmuje oświadczenie najemcy o poddaniu się egzekucji oraz zobowiązanie do opróżnienia i wydania lokalu. Stanowi, obok prawomocnego orzeczenia sądowego, ugody zawartej przed sądem czy mediatorem, jeden z tytułów egzekucyjnych. Wniosek kierowany jest do sądu i podlega opłacie sądowej w wysokości 50 zł. Pismo to nie sam wniosek ale także załączone do niego dokumenty. Wśród nich wyróżnia się: żądanie opróżnienia lokalu wraz z dowodem jego doręczenia najemcy albo dowodem wysłania go przesyłką poleconą; dokument potwierdzający przysługujący właścicielowi tytuł prawny do lokalu, którego opróżnienia dotyczy żądanie właściciela (np. akt notarialny); potwierdzenie zgłoszenia umowy najmu do naczelnika właściwego urzędu skarbowego. Właściciel dysponuje więc klauzulą wykonalności, może udać się wraz z aktem notarialnym do komornika, celem rozpoczęcia procedury eksmisyjnej.

Polecamy serwis: Najem i dzierżawa

Egzekucja

Dodatkowo na mocy art. 1046 § 4 [1] kpc wobec omawianych umów wyłączone zostało zastosowanie regulacji nakazującej by komornik wstrzymał się z egzekucja do czasu znalezienia pomieszczenia tymczasowego. Eksmisja jest więc od razu możliwa.

Podstawa prawna:

• ustawa z dnia 17 grudnia 2009 r. o zmianie ustawy o ochronie praw lokatorów (Dz.U. 2010 nr 3 poz. 13),
• ustawa z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie ustawy Kodeks cywilny (Dz.U. 2001 nr 71 poz. 733),
• ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz.U. 1964 nr 43 poz. 296).