Potrącenie – przepisy i orzecznictwo

Rodzaje potrącenia

Najogólniej mówiąc, potrąceniem jest wzajemne umorzenie dwóch przeciwstawnych zobowiązań. Jeżeli obie wierzytelności są różnej wartości to potrącenie następuje do wysokości niższej wierzytelności. Potrącenie może odbywać się na podstawie ustawy albo w wyniku zawartej umowy. Z tego też względu wyróżniamy dwa rodzaje potrącenia:

• umowne
• ustawowe.

Potrącenie ustawowe zostało unormowane w treści przepisu art. 498 Kodeksu cywilnego, zgodnie z którym:

Zgodnie z powyższym unormowaniem potrącenie to może zostać dokonane tylko w przypadku łącznego spełnienia następujących przesłanek:

• każda z dwóch tych samych osób jest względem drugiej z nich zarówno dłużnikiem i wierzycielem;
• przedmiotem obu zobowiązań są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone co do gatunku;
• można już żądać spełnienia tych dwóch zobowiązań, ponieważ obie wierzytelności są już wymagalne;
• każda z wierzytelności może być dochodzona przed sądem lub innym organem państwowym.

Różnice w jakości rzeczy oznaczonych co do gatunku z obydwu zobowiązań wyklucza możliwość potrącenia na podstawie ustawy. Wymagalność roszczeń zachodzi na przykład gdy upłynął już termin ich płatności.

Wierzytelności pieniężne można potrącić tylko z wierzytelnościami pieniężnymi. Ponadto, dopuszczalne jest potrącenie tylko rzeczy oznaczonych co do tego samego gatunku.

Zgodnie z przepisem art. 499 Kodeksu cywilnego: „Potrącenia dokonywa się przez oświadczenie złożone drugiej stronie. Oświadczenie ma moc wsteczną od chwili, kiedy potrącenie stało się możliwe.” Tak zatem potrącenie ustawowe może być dokonane poprzez oświadczenie tylko jednej strony, nawet wbrew woli drugiej strony. Wystarczające jest spełnienie przesłanek określonych w art. 498 kc oraz oświadczenie jednej ze stron.

Istnieje także możliwość potrącenia umownego. Jego podstawą jest zgodna wola dwóch stron. Opiera się ona na zasadzie swobody umów, zgodnie z którą strony mogą ustanowić stosunek zobowiązaniowy według swojego uznania, o ile nie jest to sprzeczne z prawem ani zasadami współżycia społecznego. Tak zatem nie muszą być spełnione przesłanki, o których mowa w art. 498 k.c. Jeżeli taka będzie wola stron umowy to potrącenie może być dokonane między innymi:

• co do wierzytelności, które jeszcze nie stały się wymagalne;
• co do rzeczy, które nie są rzeczami oznaczonymi co do gatunku tej samej jakości.

W tym miejscu warto więc przytoczyć wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 listopada 2000 roku, IV CKN 163/00, zgodnie z którym:

„Strony mogą w sposób odmienny od regulacji ustawowej (art. 498 i nast. KC) kształtować przesłanki, skutki i sposób potrącenia bądź w ogóle wyłączyć możliwość umorzenia wierzytelności przeciwstawnych”.

Z kolei w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 17 grudnia 1998 roku, II CKN 849/98, sąd ten stwierdził, iż: „W umownym potrąceniu wzajemne wierzytelności nie muszą być jednorodne”.

O tym, jak ważna dla potrącenia umownego jest wola stron może świadczyć wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 stycznia 2017 roku, I CSK 16/16, w myśl którego: „Odstąpienie od umowy w zasadzie nie powinno prowadzić do zniweczenia skutku skutecznie wykonanego już potrącenia w postaci umorzenia wierzytelności objętych potrąceniem (art. 498 §2 kc). Nie jest jednak wykluczone, że strony w umowie mogły przyjąć inne rozwiązanie prawne (art. 65 kc)”.

Zarzut potrącenia

Przedstawiając zagadnienie potrącenia należy także wyróżnić tzw. zarzut potrącenia. Jest on żądaniem oddalenia powództwa opierającym się na twierdzeniu, iż roszczenie będące przedmiotem pozwu już wygasło w wyniku potrącenia. Na podstawie przepisu art. 203[1] § 2 Kodeksu postępowania cywilnego pozwany może podnieść zarzut potrącenia nie później niż przy wdaniu się w spór co do istoty sprawy albo w terminie dwóch tygodni od dnia, gdy jego wierzytelność stała się wymagalna. Co więcej, zarzut potrącenia może zostać podniesiony tylko w piśmie procesowym.

Dla dokładniejszego wyjaśnienia tej kwestii warto przytoczyć wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 24 lipca 2014 roku, I Aca 150/14, zgodnie z którym:

„Oświadczenie o potrąceniu może być złożone – w okresie trwania fazy kompensacyjnej – w każdym czasie, zarówno przed, jak i po wszczęciu postępowania sądowego, w toku postępowania sądowego, także poza tym postępowaniem. Natomiast zarzut potrącenia jest czynnością procesową. Jego podniesienie w postępowaniu sądowym oznacza powołanie się na fakt dokonania potrącenia i wynikające stąd skutki. Jest to tak naprawdę zarzut nieistnienia, umorzenia lub wygaśnięcia wierzytelności powoda.”

Podobnie określił to Sąd Najwyższy na przykład w wyroku z dnia 07 listopada 2008 roku, II CSK 243/08:

„Od potrącenia, jako czynności materialnoprawnej, odróżnić trzeba zarzut potrącenia będący czynnością procesową. Oświadczenie o potrąceniu, o którym mowa w art. 499 kc, jest czynnością materialnoprawną, powodującą – w razie wystąpienia przesłanek określonych w art. 498 § 1 kc – odpowiednie umorzenie wzajemnych wierzytelności, natomiast zarzut potrącenia jest czynnością procesową, polegającą na żądaniu oddalenia powództwa w całości lub w części z powołaniem się na okoliczność, że roszczenie objęte żądaniem pozwu wygasło wskutek potrącenia”.

Podsumowanie

Potrącenie jest jednym ze sposobów wygaśnięcia zobowiązań w polskim prawie. Może nastąpić na skutek woli tylko jednej ze stron – w razie spełnienia się przesłanek potrącenia przewidzianych w ustawie.

Ponadto, jest dopuszczalne na mocy umowy między stronami, które mogą według własnego uznania określić warunki takiego potrącenia. Mogą one być bardziej albo mniej wymagające aniżeli te przewidziane w ustawie. Zastosowanie ma bowiem tutaj zasada swobody umów.

Należy jednak zaznaczyć, iż nie wszystkie zobowiązania mogą ulec potrąceniu. Na podstawie przepisu art. 505 kodeksu cywilnego nie mogą zostać umorzone przez potrącenie:

• wierzytelności nieulegające zajęciu;
• wierzytelności o dostarczenie środków utrzymania;
• wierzytelności wynikające z czynów niedozwolonych;
• wierzytelności, co do których potrącenie jest wyłączone przez przepisy szczególne.

Wierzytelności nieulegające zajęciu to przede wszystkim takie, które są konieczne dla zapewnienia środków egzystencji danej osoby. Dostarczanie środków utrzymania odnosi się między innymi do uprawnień alimentacyjnych oraz wynikających z umów dożywocia, renty. Wierzytelności wynikające z czynów niedozwolonych odnoszą się między innymi do prawa żądania uzyskania odszkodowania.

Autor: Radca prawny dr Kamil Lorek