Wypisanie pacjenta ze szpitala

Poprawa stanu zdrowia pacjenta

Przede wszystkim można wypisać pacjenta ze szpitala, gdy stan jego zdrowia nie wymaga już dalszego udzielania świadczeń zdrowotnych w tym zakładzie leczniczym. Przesłanka ta ma charakter obiektywny i wymaga pewnej swobody interpretacyjnej, pozwalającej na podjęcie indywidualnej decyzji, właściwej dla stanu zdrowia pacjenta. Ustawa nie wskazuje konkretnie kto może podjąć decyzję o wypisaniu pacjenta. Nie budzi jednak wątpliwości, iż kompetencje ogólne w tym zakresie, na podstawie rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 9 listopada 2015 roku w sprawie rodzajów, zakresu i wzorów dokumentacji medycznej oraz sposobu jej przetwarzania (Dz. U. 2015, poz. 2069) posiada lekarz.

POLECAMY: E - wydanie Dziennika Gazety Prawnej

Wypisanie na żądanie pacjenta

Bardzo często z różnych powodów zdarza się, że pacjent nie chce dalej pozostawać w szpitalu. W takiej sytuacji na własne żądanie lub żądanie swojego przedstawiciela ustawowego pacjent podlega wypisaniu na podstawie złożonego pisemnego oświadczenia. W razie braku takiego oświadczenia lekarz sporządza adnotację w dokumentacji medycznej. Obowiązkiem lekarza jest jednak zawsze poinformowanie pacjenta, lub jego przedstawiciela ustawowego o wszelkich możliwych następstwach zaprzestania dalszego udzielania pacjentowi świadczeń zdrowotnych przez szpital.

Jeżeli jednak przedstawiciel ustawowy żąda wypisania pacjenta, którego stan zdrowia wymaga dalszego udzielania świadczeń zdrowotnych, na podstawie art. 29 ust. 2 ustawy z dnia 11 kwietnia 2011 roku o działalności leczniczej szpital może odmówić wypisania pacjenta do czasu wydania w tej sprawie orzeczenia przez właściwy ze względu na miejsce udzielania świadczeń zdrowotnych sąd opiekuńczy.

Zobacz serwis: Prawa pacjenta

Wypisanie z powodu zachowania pacjenta

Trzecim z przewidzianych ustawą o działalności leczniczej przypadkiem wypisania pacjenta ze szpitala, jest sytuacja gdy pacjent w sposób rażący narusza porządek lub przebieg procesu udzielania świadczeń zdrowotnych, a nie zachodzi jednocześnie obawa, że odmowa lub zaprzestanie udzielania świadczeń zdrowotnych może spowodować bezpośrednie niebezpieczeństwo dla jego życia lub zdrowia, albo życia lub zdrowia innych osób. Kto zatem może zakwalifikować zachowanie pacjenta jako stanowiące zagrożenie? Ostateczna decyzja w tej sytuacji należy zawsze do kierownika podmiotu leczniczego, który też w uzasadnionych przypadkach, jeżeli zachodzą przesłanki wskazane w ustawie z dnia 19 sierpnia 1994 roku o ochronie zdrowia psychicznego (Dz. U. 2016, poz. 546, z późn. zm.) może rozważyć zastosowanie wobec pacjenta środków przymusu bezpośredniego.