Zabezpieczenie dowodów w sprawie

Zabezpieczenie dowodów ma zapobiec niebezpieczeństwu utraty możności przeprowadzenia pewnych dowodów. Umożliwia ono wcześniejsze przeprowadzenie dowodu, gdy istnieje obawa, że nie będzie go można przeprowadzić we właściwym czasie. Najczęściej chodzi o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadków (np. gdy świadek jest chory i istnieje obawa jego rychłej śmierci) lub dowodu z oględzin (np. gdy chodzi o budynek, który grozi zawaleniem). Może również powstać niebezpieczeństwo zniszczenia dokumentu. Zabezpieczenie ma charakter konserwacyjny. Możliwe jest zabezpieczenie dowodów w każdym postępowaniu.

Wymogi formalne wniosku

Wniosek powinien zawierać:

•  oznaczenie wnioskodawcy i przeciwnika oraz innych osób zainteresowanych, jeżeli są znane;

• wskazanie faktów oraz dowodów;

• przyczyny uzasadniające potrzebę zabezpieczenia dowodu.

Decyzja o zabezpieczeniu dowodu należy do sądu, który nie jest związany wnioskiem.

Właściwość sądu do złożenia wniosku

Wniosek o zabezpieczenie dowodu składa się w sądzie właściwym do rozpoznania sprawy, a w wypadkach nie cierpiących zwłoki lub gdy postępowanie nie zostało jeszcze wszczęte, w sądzie rejonowym, w którego okręgu dowód ma być przeprowadzony.

Kto może wystąpić z wnioskiem?

Zabezpieczenia dowodu może domagać się strona, która rzeczywiście zamierza wytoczyć powództwo.

Interes w zabezpieczeniu jednak może mieć wyjątkowo i potencjalny pozwany, który wie o zamiarze wszczęcia przeciwko niemu postępowania. Zabezpieczenia dowodu może żądać również cudzoziemiec z pewnym zastrzeżeniami określonymi w art. 1119-1128 KPC.

Oddalenie wniosku

Na postanowienie sądu oddalające wniosek o zabezpieczenie zażalenie nie przysługuje. Jednakże odmienne stanowisko w swojej tezie wyraził Sąd Wojewódzki dla m.st. Warszawy w orzeczeniu z 21 czerwca 1966 r.

Koszty

Wydatki związane z postępowaniem zabezpieczającym dowód objęte są kosztami procesu.

Bieg przedawnienia

Zgłoszenie wniosku o zabezpieczenie dowodu nie przerywa biegu terminu przedawnienia.

Wyrok Sądu Wojewódzkiego dla m.st. Warszawy w orzeczeniu z 21 czerwca 1966 r., II C. 287/66 (OSPiKA 1967, nr 3, poz. 70)