Czy Polacy muszą uzyskać pozwolenie na pracę za granicą

Ustawa

Ustawa z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy stanowi że, obywatele polscy mogą podejmować pracę za granicą u pracodawców zagranicznych w trybie i na zasadach obowiązujących w państwie zatrudnienia oraz określonych w umowach międzynarodowych. Podejmowanie pracy za granicą następuje w drodze bezpośrednich uzgodnień dokonywanych przez obywateli polskich z pracodawcami zagranicznymi lub za pośrednictwem publicznych służb zatrudnienia, a także agencji pośrednictwa pracy.

Umowa

Umowa na podstawie której agencja zatrudnienia kieruje pracownika do pracy za granicą u pracodawców zagranicznych musi w szczególności określać:
- pracodawcę zagranicznego;
- okres zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej;
- rodzaj oraz warunki pracy i wynagradzania, przysługujące świadczenia socjalne;
- warunki ubezpieczenia społecznego oraz od następstw nieszczęśliwych wypadków i chorób tropikalnych;
- obowiązki i uprawnienia osoby kierowanej do pracy oraz agencji zatrudnienia;
- zakres odpowiedzialności cywilnej stron w przypadku niewykonania lub nienależytego wykonania umowy zawartej między agencją pośrednictwa pracy a obywatelem polskim, w tym stronę pokrywającą koszty dojazdu i powrotu osoby skierowanej do pracy w przypadku niewywiązania się pracodawcy zagranicznego z warunków umowy oraz tryb dochodzenia związanych z tym roszczeń;
- kwoty należne agencji zatrudnienia z tytułu faktycznie poniesionych kosztów związanych ze skierowaniem do pracy za granicą poniesione na dojazd i powrót osoby skierowanej, wydanie wizy, badania lekarskie, tłumaczenia dokumentów;
- informację o trybie i warunkach dopuszczania cudzoziemców do rynku pracy w państwie wykonywania pracy.

Umowa zawarta pomiędzy agencją zatrudnienia a pracodawcą zagranicznym o skierowaniu do niego pracowników powinna określać w szczególności:
- liczbę miejsc pracy;
- okres zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej;
- rodzaj oraz warunki pracy, zasady wynagradzania, a także przysługujące osobom podejmującym pracę świadczenia socjalne;
- zakres odpowiedzialności cywilnej stron w przypadku niewykonania lub nienależytego wykonania umowy zawartej między pracownikiem a pracodawcą, w tym stronę pokrywającą koszty dojazdu i powrotu osoby skierowanej do pracy w przypadku niewywiązania się pracodawcy zagranicznego z warunków umowy oraz tryb dochodzenia związanych z tym roszczeń.

Bez zezwolenia

Polacy mogą podjąć legalne zatrudnienie w Wielkiej Brytanii, Szwecji, Irlandii, Estonii, Litwie, Łotwie, Republice Czeskiej, Słowenii, Słowacji, Węgrzech, Cyprze, Finlandii, Grecji, Hiszpanii, Islandii, Portugalii, we Włoszech, Bułgarii, Rumunii, Holandii, Luksemburgu, Danii, Francji. Zgodnie z zasadą swobodnego przepływu osób we wspomnianych krajach można podejmować pracę bez jakiegokolwiek zezwolenia.

Zobacz także serwis: Stosunek pracy

Autopromocja

Kodeks pracy 2025. Praktyczny komentarz z przykładami

Sprawdź

Ograniczenia

Austria - obywatele nowych Państw Członkowskich, wyrażający chęć podjęcia pracy w Austrii, mają nadal obowiązek posiadania pozwolenia na pracę (Beschäftigungsbewilligung).

Zobacz też serwis: Czas pracy

Niemcy - obywatele nowych państw członkowskich Unii Europejskiej, których obowiązują jeszcze przepisy przejściowe, zasadniczo mogą podjąć pracę wyłącznie pod warunkiem posiadania zezwolenia na pracę UE wydanego przez Bundesagentur für Arbeit (BA) (Federalną Agencję Pracy) i zostać zatrudnieni przez pracodawcę tylko wówczas, gdy są w posiadaniu takiego zezwolenia. Obywatele ci mają pierwszeństwo w stosunku do obywateli państw trzecich przyjeżdżających do Niemiec w celu podjęcia pracy. Z racji obowiązywania ustawy o swobodnym przepływie w UE, nie jest wymagane zezwolenie na legalny pobyt w Niemczech. Pracownicy, którzy legalnie pracowali w Niemczech przez okres dwunastu miesięcy, są uprawnieni do uzyskania unijnego zezwolenia na pracę, wydawanego przez właściwy urząd pracy bez ograniczeń co do okresu i zakresu.