Instytucja małego świadka koronnego

Instytucja małego świadka koronnego została określona w art. 60 § 3 kodeksu karnego i znajduje zastosowanie wobec sprawcy przestępstwa, który działał wraz z innymi osobami (co najmniej dwiema) w celu popełnienia przestępstwa. Warunkiem koniecznym do zastosowania tej instytucji jest ujawnienie przez sprawcę odpowiednim organom ścigania informacji dotyczących osób uczestniczących w popełnieniu przestępstwa oraz istotnych okoliczności jego popełnienia. Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 2 września 2003r. (II KK 105/03) wskazał, że istotne okoliczności sprawy to takie, dzięki którym można określić rozmiar i charakter przestępstwa wraz z ustaleniem jego sprawcy. Dodatkowo powinny to być tylko takie względy, które stoją w bezpośredniej relacji z całym mechanizmem działania grupy przestępczej, dzięki którym organy ścigania mogą rozbić wewnętrzną strukturę funkcjonowania całej grupy. Co do zasady wymagane jest ujawnienie okoliczności organom powołanym do ścigania przestępstwa (np. policja, ABW, prokurator), jednakże nie jest konieczne, aby był to organ prowadzący postępowanie przygotowawcze.

Zobacz też: Kim jest świadek koronny?

Instytucja małego świadka koronnego ma zastosowanie tylko do osób współdziałających w popełnieniu przestępstwa. Współdziałanie obejmuje wszystkie formy popełnianie czynu zabronionego w grupie wieloosobowej.

Nadzwyczajne złagodzenie kary

Ważne jest, aby istotne okoliczności sprawy zostały ujawnione przez sprawcę na dowolnym etapie postępowania przygotowawczego prowadzonego w danej sprawie, czyli przed wniesieniem sprawy do sądu. Ponadto sprawca nie może liczyć na nadzwyczajne złagodzenie kary, jeżeli w toku postępowania ujawni informacje a następnie odwoła złożone dotychczas wyjaśnienia. Również wobec skazanego, wobec którego zastosowano regulację art. 60 § 3 k.k., który w postępowaniu karnym nie potwierdził ujawnionych przez siebie informacji mogą wystąpić negatywne konsekwencje w postaci wznowienia postępowania zakończonego prawomocnym orzeczeniem sądu.

Podstawą do zastosowania nadzwyczajnego złagodzenia kary wobec sprawcy jest ponadto ujawnienie przez niego istotnych okoliczności dotąd nieznanych organowi ścigania niezależnie od wyjaśnień złożonych we własnej sprawie. Nadzwyczajne złagodzenie kary zgodnie z art. 60 § 4 k.k. w tym przypadku może zostać orzeczone jedynie na wniosek prokuratora w odniesieniu do poważnych przestępstw zagrożonych karą powyżej 5 lat pozbawienia wolności. W takiej sytuacji sprawca może skorzystać z tego przywileju nawet, jeśli w swojej sprawie nie przyznał się do winy.