Niegodność dziedziczenia a wydziedziczenie

Instytucję niegodności dziedziczenia reguluje kodeks cywilny w art. 928 i następne. Sens niegodności dziedziczenia sprowadza się to tego, iż w przypadku jej stwierdzenia przez sąd, spadkobierca niegodny zostaje wyłączony od dziedziczenia (tak ustawowego jak i testamentowego), tak jak by nie dożył otwarcia spadku (dzień śmierci spadkodawcy) (art. 928 § 2 kc). To oznacza, że:

1. należny mu spadek przypada jego zstępnym (art. 931 § 2, 934 kc), gdy ich nie ma w grę wchodzi zasada przyrostu (art. 965 kc - przeznaczony dla niego udział, w braku odmiennej woli spadkodawcy, przypada pozostałym spadkobiercom testamentowym w stosunku do przypadających im udziałów);
2. spadkobierca niegodny zostaje pozbawiony także prawa do zachowku;
3. w sytuacji objęcia majątku spadkowego przez spadkobiercę niegodnego będzie on po uprawomocnieniu się orzeczenia stwierdzającego niegodność wydać ten majątek uprawnionym oraz rozliczyć się z jego posiadania. Jest on traktowany jako posiadacz w złej wierze;
4. jeżeli spadkobierca niegodny uzyskał wcześniej stwierdzenie nabycia spadku (w formie orzeczenia sądowego bądź notarialnego poświadczenia dziedziczenia) oraz zbył (bądź w jakikolwiek sposób rozporządził spadkiem) skutki tegoż rozporządzenia uzależnione są od dobrej albo złej wiary osoby trzeciej. Jeżeli zatem nabywa działa w złej wierze (ma wiedzę, że spadkodawca nim nie jest) prawa nie nabywa (art. 1028 kc).

Zobacz również: Wydziedziczenie, czyli pozbawienie zachowku

Niegodność dziedziczenia nie następuje z mocy prawa. Konieczne jest orzeczenie sądowe, które wywołuje skutek z mocą wsteczną.

Przyczyny niegodności dziedziczenia

Wypada w tym miejscu powiedzieć, jakie to przyczyny ustawodawca uznał za podstawę do stwierdzenia niegodności orzeczenia. Przy czym jest to katalog zamknięty (wyczerpujący) i nie przewiduje się od nich żadnego wyjątku bądź stosowania ich do stanów faktycznych podobnych do tych opisanych w art. 928 § 1 kc (wyrok Sądu Najwyższego z 3 listopada 1955 r., III CR 999/55, OSN 1956, nr 2, poz. 52 oraz z 10 grudnia 1999 r., II CKN 627/98 (niepubl.). A zatem nie będzie możliwe zastosowanie tej instytucji do sytuacji rażąco sprzecznych z zasadami współżycia społecznego, rażąco nawet niewłaściwych zachowań spadkobiercy wobec spadkodawcy, jeżeli nie mieszczą się one w poniżej wskazanych przyczynach. Przyczyny wydziedziczenia są następujące (spadkobierca):

• dopuścił się umyślnie ciężkiego przestępstwa przeciwko spadkodawcy;
• podstępem lub groźbą nakłonił spadkodawcę do sporządzenia lub odwołania testamentu albo w taki sam sposób przeszkodził mu w dokonaniu jednej z tych czynności;
• umyślnie ukrył lub zniszczył testament spadkodawcy, podrobił lub przerobił jego testament albo świadomie skorzystał z testamentu przez inną osobę podrobionego lub przerobionego.

Polecamy serwis: Sprawy spadkowe