Czy przedawnienie roszczeń wobec dłużnika osobistego ma wpływ na dłużnika rzeczowego?

W praktyce obrotu gospodarczego coraz częściej zwraca się uwagę na konieczność ustanowienia dodatkowych zabezpieczeń wierzytelności na wypadek niewypłacalności kontrahenta. Z praktyki wynika, że samo skuteczne ustanowienie zabezpieczenia nie daje gwarancji wyegzekwowania zabezpieczonej należności w przypadku, gdy w toku postępowania windykacyjnego nie dojdzie do należytego wykorzystania korzyści płynących z faktu ustanowienia takiego zabezpieczenia.

Dłużnik osobisty i dłużnik rzeczowy

Niektóre czynności podejmowane przez wierzyciela w celu przerwania biegu terminu przedawnienia mogą się okazać nieskuteczne w stosunku do dłużnika rzeczowego, niebędącego jednocześnie dłużnikiem osobistym. Może się bowiem zdarzyć, że bank udzieli kredytu jednej osobie, a hipotekę na zabezpieczenie tego kredytu ustanowi druga osoba na należącej do niej nieruchomości. Może być też i tak, że po udzieleniu kredytu kredytobiorca zbywa obciążoną nieruchomość i nabywca z mocy prawa staje się dłużnikiem rzeczowym odpowiadającym za zobowiązanie, w zakresie limitowanym wartością nabytej nieruchomości. W obu opisanych przypadkach mamy do czynienia z dwoma dłużnikami, tj. dłużnikiem osobistym, który zaciągnął kredyt, oraz dłużnikiem rzeczowym – właścicielem nieruchomości obciążonej hipoteką zabezpieczającą spłatę tego kredytu.

Często się zdarza, że wierzyciele, prowadząc negocjacje z dłużnikiem osobistym mające na celu między innymi zmianę sposobu płatności kredytu (np. wydłużenie terminu zapłaty), zapominają jednocześnie podjąć odpowiednie czynności wobec wierzyciela rzeczowego. W takiej sytuacji może się okazać, że kredytobiorca (dłużnik osobisty) ostatecznie uchyli się od obowiązku spłaty kredytu na nowo ustalonych warunkach, zaś roszczenie wobec wierzyciela rzeczowego nie będzie mogło być skutecznie dochodzone na skutek upływu okresu przedawnienia.

Zobacz: Pułapki prawne w umowie sprzedaży – cz. 1