Niezdolność do pracy pracownika na skutek choroby w Niemczech

Przede wszystkim § 5 ust. 1 ustawy o dalszym wypłacaniu wynagrodzenia (Entgeltfortzahlungsgesetz) przewiduje obowiązek pracownika do niezwłocznego poinformowania pracodawcy o chorobie i jej przypuszczalnej długości. Jeżeli niezdolność do pracy z powodu choroby trwa dłużej ja trzy dni, to pracownik zobowiązany jest przedłożyć pracodawcy zaświadczenie lekarskie o niezdolności do pracy oraz o przewidywanej jej długości.

Naturalnie te obowiązki informowania pracodawcy o niezdolności do pracy nie mają charakteru osobistego i mogą być spełnione przez członka rodziny albo inne osoby. Umowy o pracę mogą przewidywać też obowiązek niezwłocznego poinformowania o niezdolności do pracy oraz niezwłocznego przedłożenia zaświadczenia lekarskiego. Niezachowanie tego obowiązku może prowadzić do upomnień a nawet do wypowiedzenia stosunku pracy. W szczególności w tych wypadkach, kiedy umowa o pracę przewiduje obowiązek, zaleca się we własnym interesie dopilnowanie tego obowiązku. Pracownik otrzymuje w czasie choroby za okres sześć tygodni pełne wynagrodzenie od pracodawcy, jakie otrzymałby, gdyby w tym czasie pracował. Na podstawie art. 92 polskiego Kodeksu pracy, za czas niezdolności do pracy wskutek choroby trwającej - łącznie do 33 dni w ciągu roku kalendarzowego - pracownik zachowuje prawo do 80 % wynagrodzenia.

Po upływie 6 tygodni niezdolny do pracy pracownik otrzymuje już zasiłek chorobowy od kasy chorych. Wysokość zasiłku uregulowana jest § 47 Kodeksu socjalnego V ( skrót: SGB V).

Wysokość zasiłku wynosi między 70% ostatniego miesięcznego zarobku brutto ale najwyżej 90% ostatniego pełnego zarobku miesięcznego netto. Faktycznie wysokość miesięcznego zasiłku chorobowego wynosi 75 % ostatnich zarobków netto. Z powodu tej samej choroby pracownik może otrzymywać zasiłek chorobowy przez okres 78 tygodni w czasokresie trzech lat.

Zobacz również serwis: Praca za granicą

Podobnie jak art. 166 KP w Polsce przewiduje § 9 niemieckiej ustawy o urlopach (Bundesurlaubsgesetz) , że udowodnione świadectwem lekarskim dni, w których pracownik podczas urlopu był niezdolny do pracy z powodu choroby, nie będą mu doliczone do urlopu wypoczynkowego. Urlop ulega przerwaniu na okres choroby, po czym pracownik kontynuuje wykorzystanie urlopu aż do upływu terminu, na jaki urlop został wcześnie ustalony. Pracownik nie ma prawa samowolnie przedłużyć okres wykorzystania urlopu o część urlopu niewykorzystanego z powodu choroby. O tym, kiedy pracownik otrzyma dodatkowy urlop, jako rekompensatę za utracony z powodu choroby, decyduje z reguły pracodawca. Pracownik zobowiązany jest powiadomić pracodawcę i także kasę chorych o chorobie oraz o przewidywanej jej długości. Nie każda choroba prowadzi do przerwania urlopu. Wbrew rozpowszechnionym mniemaniu choroba nie oznacza automatycznie niezdolności do pracy. Choroba prowadzi tylko wtedy do niezdolności do pracy, jeżeli pracownik obiektywnie nie jest w stanie albo obiektywnie nie powinien ze względu proces leczenia wykonywać powierzonych mu w umowie pracy zadań.

Poza tym niezdolność do pracy nie może być zawiniona przez pracownika. Zawiniona niezdolność do pracy (np. wypadek samochodowy po konsumpcji alkoholu) nie prowadzi do przerwania urlopu w sensie ustawowym. Podobnie § 3 ust. 1 ustawy o dalszym wypłacaniu wynagrodzenia przewiduje niepłacenie wynagrodzenia w czasie choroby w przypadku zawinionej przez pracownika niezdolności do pracy.

Zobacz również: Upomnienie pracownika w niemieckim prawie pracy