Jakie dowody może przedstawiać pracownik przed sądem w sporze o nadgodziny?

Czym są godziny nadliczbowe?

Pracą w godzinach nadliczbowych jest praca ponad obowiązujące pracownika normy czasu pracy (dobowe oraz tygodniowe), a także wykonywana ponad przedłużony dobowy wymiar czasu pracy, wynikający z obowiązującego pracownika systemu i rozkładu czasu pracy. Pracy w nadgodzinach nie stanowi jednak wykonywanie przez pracownika obowiązków w ramach odpracowania zwolnienia, jakie udzielone zostało przez pracodawcę w celu załatwienia spraw osobistych przez pracownika.

Podstawowy wymiar czasu pracy pracownika nie może przekraczać przeciętnie 8 godzin na dobę oraz przeciętnie 40 godzin na tydzień w przyjętym okresie rozliczeniowym. Jest to podstawowa zasada wynikająca z Kodeksu pracy. Niemniej jednak przepisy szczególne przewidują także inne dobowe i tygodniowe normy czasu pracy dla niektórych grup pracowników. I tak:

1) pracownicy zatrudnieni w podmiotach leczniczych mogą pracować przeciętnie 7 godzin i 35 minut w ciągu doby i przeciętnie 37 godzin 55 minut w ciągu tygodnia;

2) pracownicy niepełnosprawni o znacznym lub umiarkowanym stopniu niepełnosprawności mogą pracować przeciętnie 7 godzin na dobę i sztywno 35 godzin tygodniowo;

3) pracownicy niewidomi zatrudnieni w podmiotach leczniczych na stanowiskach wymagających kontaktu z pacjentami mogą pracować 6 godzin na dobę i przeciętnie 30 godzin w tygodniu.

Poza wskazanymi normami czasu pracy, pracownicy mogą wykonywać również pracę w przedłużonym dobowym wymiarze czasu pracy, który może zostać wprowadzony w razie pracy w równoważnym czasie pracy, w ruchu ciągłym, w ramach skróconego tygodnia pracy albo też w systemie pracy weekendowej.

Należy pamiętać, że istnieją również szczególne grupy pracowników, których nie można zatrudniać w godzinach nadliczbowych (np. kobiety w ciąży czy pracownicy młodociani), bądź też tacy, których zatrudnienie w godzinach nadliczbowych jest możliwe, jednak tylko po spełnieniu szczególnych warunków. Wśród takich osób wymienić można osoby niepełnosprawne, które mogą pracować w godzinach nadliczbowych wyłącznie w dwóch przypadkach:

1) przy pilnowaniu mienia, albo

2) na wniosek osoby zatrudnionej, jeżeli lekarz przeprowadzający badania profilaktyczne pracowników wyrazi na to zgodę.

Praca w godzinach nadliczbowych dopuszczalna jest tak naprawdę w dwóch przypadkach. A mianowicie w razie konieczności prowadzenia akcji ratowniczej w celu ochrony życia lub zdrowia ludzkiego, ochrony mienia lub środowiska albo usunięcia awarii, lub też w razie zaistnienia szczególnych potrzeb pracodawcy.

To drugie pojęcie (zaistnienie szczególnych potrzeb pracodawcy) daje pracodawcom szerokie możliwości zlecania pracownikom pracy w nadgodzinach, w związku z czym stanowi ono przedmiot szerokiego orzecznictwa sądowego. Istotne jest jednak to, że praca w godzinach nadliczbowych, aby mogła zostać za taką uznana, musi mieć miejsce za zgodą i wiedzą pracodawcy lub na jego polecenie. Nie może natomiast być efektem samodzielnej decyzji pracownika. Dlatego też w razie jakiegokolwiek sporu pomiędzy stronami stosunku pracy w przedmiocie nieuzasadnionej pracy w nadgodzinach, zagadnienie to powinno być brane pod uwagę przy ocenie ewentualnych naruszeń ze strony pracodawcy.

Jaka jest rola pracownika i pracodawcy w procesie o nadgodziny?

Zgodnie z ogólną zasadą prowadzenia procesu, ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. W sprawie o nadgodziny dotyczy to więc pracownika, który powinien wykazać, iż wykonywał pracę w godzinach nadliczbowych, a także wskazać liczbę godzin takiej pracy każdego dnia, za który żąda wypłaty mu wynagrodzenia. Ma to miejsce w sytuacji, gdy pracodawca w sposób prawidłowy prowadzi ewidencję czasu pracy. Jeżeli jednak pracodawca nie dochowa obowiązku prowadzenia ewidencji czasu pracy to na niego zostanie przeniesiony ciężar udowodnienia tego, że pracownik nie pracował po godzinach. Zaniedbania, jakich dopuszcza się pracodawca w tym przedmiocie nie mogą bowiem obciążać pracownika.

Jeżeli więc pracodawca nie prowadził albo prowadził w sposób niewiarygodny i niestaranny ewidencję czasu pracy, zaś pracownik przedstawi własne dowody na potwierdzenie pracy w godzinach nadliczbowych, to pracodawca będzie zobowiązany wykazać, że do pracy w nadgodzinach nie dochodziło.

Należy jednak zauważyć, że stanowisko Sądu Najwyższego w przedmiocie reguł postępowania dowodowego nie jest jednolite. W jednym z orzeczeń Sąd Najwyższy zauważył, że ciężar dowodu w zakresie czasu pracy obarcza pracownika, który dochodzi roszczeń z tego tytułu, a także pracodawcę, który ma obowiązek prowadzenia ewidencji czasu pracy (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 23 listopada 2001 r., I PKN 678/00, Legalis nr 52729). W związku z tym, w celu zabezpieczenia interesów obu stron, dobrze aby każda z nich wykazywała się inicjatywą dowodową.

Warto również nadmienić, że roszczenia z tytułu nadgodzin przedawniają się po upływie 3 lat, co oznacza, że pracownik może dochodzić wyłącznie wynagrodzenia za godziny nadliczbowe za okres 3 lat wstecz. Pracodawca powinien więc pamiętać o podniesieniu zarzutu przedawnienia, jeżeli taka sytuacja będzie miała miejsce, zaś pracownik będzie dochodził zapłaty za okres przekraczający 3 lata.

Jaki dowody wskazać w procesie o nadgodziny? Czym może bronić się pracodawca?

Podstawowym dowodem, na jaki w procesie o nadgodziny może i powinien powoływać się pracodawca to ewidencja czasu pracy, którą pracodawca ma obowiązek prowadzić dla każdego pracownika.

Brak ewidencji czasu pracy nie stanowi jednak przeszkody w dochodzeniu przez pracownika należnego mu wynagrodzenia. Pracownik może bowiem wnioskować o dopuszczenie przez sąd wszelkich dowodów, które będą w stanie wykazać, iż wykonywał on pracę w godzinach nadliczbowych. Co ważne, zaniechanie przez pracodawcę prowadzenia ewidencji czasu pracy nie uprawnia przyjęcia domniemania faktycznego albo prawnego o wiarygodności wersji czasu pracy przedstawionej przez pracownika (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 2 czerwca 2010 r., II PK 369/09). Oznacza to więc, że sąd nie ma obowiązku bezkrytycznego przyjęcia w takiej sytuacji, iż wersja przedstawiona przez pracownika jest jedyną słuszną. Oczywiście nieprowadzenie przez pracodawcę ewidencji czasu pracy naraża go na przegranie procesu o nadgodziny, jednak wszystko zależy od tego, jakie dowody zostaną powołane przez pracownika.

Brak ewidencji czasu pracy – i co dalej?

W pierwszej kolejności zauważyć należy, iż pracownik ma prawo udowadniać fakt świadczenia pracy w nadgodzinach poprzez zeznania świadków, które potwierdzą jego tezy. Świadkowie tacy mogą wskazywać, o której pracownik przychodził i wychodził z pracy, czy „brał pracę do domu”. Istotnym jest jednak, jak bardzo szczegółowe będą te zeznania. Warto pokreślić, że sformułowania typu „pracownik często pracował po godzinach” albo „pracownik zawsze wychodził jako ostatni z pracy”, to przeważnie za mało. Jeśli więc świadkowie w sposób jasny nie wskażą konkretnych sytuacji, w których pracownik pracował w godzinach nadliczbowych (z podaniem dat, czasu, okoliczności), sąd może nie uznać tego za wiarygodne.

Sprawdź: INFORLEX SUPERPREMIUM